FANTOMOWE CIAŁO KRÓLA PERYFERYJNE ZMAGANIA Z NOWOCZESNĄ FORMĄ

Książka jest propozycją przepisania historii Polski oraz opisania jej społeczno-kulturowej tożsamości przy pomocy narzędzi teoretycznych, które albo w ogóle albo w niewielkim tylko stopniu wykorzystano kiedykolwiek w tym celu - teologii politycznej, psychoanalizy Lacanowskiej, teorii systemów-światów, studiów postkolonialnych, ontologii wydarzenia Alaina Badiou czy teorii hegemonii. Tytułowa figura "fantomowego ciała króla" nawiązuje do koncepcji "dwóch ciał króla" przedstawionej niegdyś błyskotliwie przez Ernsta Kantorowicza w książce pod takim samym tytułem. Poprzez metaforę fantomowego ciała Sowa opisuje I Rzeczpospolitą, której kondycję determinował przede wszystkim szereg braków. Pokazuje, że począwszy od śmierci Zygmunta II Augusta, ostatniego dziedzicznego króla Polski i Litwy, Rzeczpospolita nie istniała jako państwo w ścisłym tego słowa znaczeniu, ale była raczej fantomem, urojeniem, wyobrażeniem, uroszczeniem. Owo nieistnienie położyło się cieniem na losach Polski od wczesnej nowoczesności w XVI i XVII wieku, przez rozbiory aż po czasy współczesne. Fantomowe ciało króla nie jest jednak typową pracą historyczną. Mówi przede wszystkim o współczesnej Polsce i jej problemach z nowoczesnością. W zaskakujący i - jak się okazuje -inspirujący sposób Wallerstein spotyka się w nim z Gombrowiczem, Brzozowski z Lacanem, Lefortz Andersonem a Gramsci i Laclau ze staropolskimi Sarmatami, aby wyjaśnić zagadkę, jaką była i jest Polska.