STRATEGIA LIZBOŃSKA Z PERSPEKTYWY WYBRANYCH KRAJÓW I REGIONÓW

WSTĘP FRAGMENT

Prezentowana praca jest wynikiem międzynarodowej konferencji zatytułowanej "Economic and Political Conseqences of the Lisbon Strategy", zorganizowanej przez Instytut Gospodarki Światowej SGH w dniach 27-28 listopada 2008 r. Publikacja odzwierciedla zatem stan wiedzy z jesieni 2008 r. Strategia lizbońska jest jedynym długofalowym projektem krajów członkowskich UE, który ma wspierać rozwój gospodarczych krajów członkowskich, tak aby Unia Europejska stała się w przyszłości najbardziej konkurencyjną gospodarką na świecie opartą na wiedzy. Została ona przyjęta w 2000 r. przez przywódców państw UE jako dokument wyznaczający kolejny krok w procesie integracji gospodarczej, wskazujący na konieczność przeprowadzenia reform zarówno w wymiarze gospodarczym, jak i społecznym oraz ekologicznym. Była także próbą reakcji na pogłębiający się dystans pomiędzy gospodarką państw członkowskich a jej największymi konkurentami, w szczególności gospodarką Stanów Zjednoczonych. Czynniki te wymusiły na decydentach nowe spojrzenie na kwestie związane z tworzeniem społeczeństwa informacyjnego, upowszechnianiem nowych technologii, większą aktywnością zawodową pracowników oraz działania zmierzające do obniżenia negatywnych skutków zmian klimatycznych. Gospodarczy wymiar strategii lizbońskiej dotyczył przede wszystkim kwestii innowacyjności, wspierania przedsiębiorczości oraz liberalizacji poszczególnych rynków, których integracja napotykała dotychczas pewne przeszkody (jak np. telekomunikacja, energia, rynki finansowe, transport). Równocześnie, dokonując przeglądu szczegółowych celów i instrumentów realizacji strategii, wskazano pośrednio na najważniejsze źródła słabości gospodarki państw członkowskich. W latach 2000-2005 cel strategii lizbońskiej "uczynienia z Unii Europejskiej do 2010 r. najbardziej konkurencyjnego obszaru gospodarczego, który rozwija się
dynamicznie, opierając się na wiedzy" nie został w pełni zrealizowany.